woensdag 29 september 2010

28 september

Gisteren de dag dat we mijn oma begraven hebben. Nu had ik de laatste drie jaren geen contact meer(om diverse redenen) maar het blijft toch moeilijk om iemand begraven zien te worden en om definitief afscheid te nemen. Vooral het verdriet van mijn moeder en oom en tantes is moeilijk om aan te zien. En dan mijn opa, waar ik naar vernoemd ben, is een heel andere type dan mijn oma. Het arme mannetje heeft wat afgehuild, zo sneu!
Mijn moeder heeft zich groot gehouden, vraag me alleen af wanneer de klap bij haar aankomt. Mijn oma had ook kleinkinderen wat qua leeftijden flink verschillen. Zo is het eerste kleinkind nu 41 en de jongste net 10.

Gisteren was ook de dag dat mijn ouders 32 jaar getrouwd konden wezen. Wat een tijd he! Helaas zijn ze niet verder gekomen dan 22 jaar. Ik had ze graag nog samen de 32 jaar zien halen. Tijdens dit weekend gingen wij weer terug in het verleden. Mijn moeder werd 2 weken na haar 50ste verjaardag weduwe en wij waren toen 20 en 14. Wat een verschil met opa, 84 jaar, 12 kinderen, 29 kleinkinderen en veel achterkleinkinderen en een paar op komst. Maar het verdriet is het zelfde, hoe oud je ook bent, hoe veel nageslacht je ook hebt (of niet). Mijn moeder zei meteen: 'Nu is opa net zo alleen als ik'. Moeilijk allemaal.

Mijn moeder heeft een zusje. Ze heeft er wel meerdere, maar dit zusje besloot 32 jaar geleden (vlak voor mijn moeders bruiloft) om weg te lopen naar Amsterdam. Met haar toenmalige vriendje wat aan de drugs zat. Wekenlang hebben mijn opa en mijn vader haar gezocht. Uiteindelijk zijn ze er mee opgehouden. In de jaren daarna schreef ze af en toe een brief en had ze soms even contact met een broer of zus. Ze schreef ook brieven naar mijn opa en oma, om uiteindelijk hen te laten wachten de hele dag, want opdagen kwam ze niet.
Maar, afgelopen zondag, stapte ze zo binnen. Wat raar.. ze had iets heel bekends, maar ook weer zo onbekend. ze lijkt sprekend op een bepaalde tante, alleen dan met een andere kleur haar. De helft van de familie moet niets van haar weten, begrijpelijk. De andere helft heeft uit goed fatsoen haar gecondoleerd en met haar gepraat. We zijn benieuwd hoe vaak we haar nog te zien zullen krijgen. Ze was gisteren ook jarig. Al zullen niet alle ooms en tantes dat beseft hebben.

Het 'gewone' leven begint weer. Heb nu zo'n maandag gevoel, terwijl het woensdag is. Ach na een dag werken zit ik er wel weer in. Besef nu dat het ook 'woordeloze woensdag is'. Naja ik sla een keer over dan ;-) zijn wel heel veel woorden zo haha.

4 opmerkingen:

  1. Dat zijn niet de leukste dagen, en wat het andere betreft, ieder huisje heeft zijn kruisje. Heel veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. He gecondoleerd ten eerste!
    Wat een verhaal meid! Wel knap dat je dit met ons deelt. Ik hoop dat opa het verdriet een beetje kan verwerken van zijn vrouw en dat je moeder het verdriet niet te lang laat sudderen.
    Jij ook veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zijn zeer zeker verdrietige tijden voor je Opa en moeder.. mijn opa is ook pas weduwnaar en mijn vader is ook nog niet zo lang overleden.. het gekke is dat vaak dan fam leden geroepen voelen om opeens binnen te stappen.
    Of ruzie's worden dan opeens opgelost er word weer gepraat.
    Tja jammer dat er zulke momenten voor nodig zijn.
    Maar in iedere fam is dat wel hoor.

    Heel veel sterkte

    BeantwoordenVerwijderen