dinsdag 22 maart 2011

Afscheid nemen bestaat niet

zingt Marco Borsato. Toch gaat het deze week gebeuren.
Afscheid nemen, van een lieve meid die ik heb leren kennen op de opleiding kinderopvang.

Ik, als snotneusje van 15, jij als de oudste van de klas. Vanaf dag 1 dikke mik samen. We kwamen bij elkaar uit de buurt en gingen samen met de bus naar school. We zagen elkaar en het was pas weer stil als we elkaar gedag zeiden aan het einde van de dag. Wat een lol hebben we samen gehad. Samen op vakantie, stappen, winkelen, bioscoopje pakken en gewoon veel praten. Sommige leraren zagen ons liever gaan als komen, want onze kwekken zaten nooit dicht. Samen met D hadden we in de lessen grote schik. Jij was de rustigste, ik de drukste. Jij had altijd netjes je zaken op orde, ik kwam de dag ervoor soms nog achter: Oh ja... morgen een toets of een werkstuk af hebben! Dan schudde jij je hoofd en zei: 'Och hoe kon je dat nou vergeten?'

Na drie jaar hadden we onze diploma te pakken. Ik verhuisde naar de kop van Noord-Holland en jij ging trouwen met je grote liefde en verhuisde ook naar een andere stad. Toen woonden we opeens 150 km uit elkaar! Toen ik ging trouwen was je ook op het feest. Je vertelde trots dat je zwanger was, wat was ik blij voor je! Een half jaar later werd je moeder van een prachtige zoon. we hielden contact met elkaar via msn, hyves en kaartjes.

Toen ging het eigenlijk mis, wat was ik verdrietig over hoe 'ziek' je werd. Je werd opgenomen samen met je zoon. Je mocht na een tijdje weer naar huis.
De laatste maanden was je weer opgenomen. Ik had de hoop dat je stukje bij beetje beter werd. Dat moest gewoon, 27 is nog veel te jong om 'ziek' te zijn!

Tot afgelopen zaterdag, ik het bericht kreeg dat ik nooit meer zal vergeten. Je besloot om zelf rust te zoeken. De eeuwige rust.
En wat doet het pijn, mijn hart huilt bij de gedachte aan je grote liefde en je prachtige zoon. Maar ook als ik aan je ouders en broertjes en zus denk. Mijn hart huilt als ik aan jou denk, hoe wanhopig moet je zijn geweest? Ik zal je zo vreselijk missen.


Dag lief SPW vriendinnetje, het ga je goed! Ik hoop dat je nu de rust gevonden hebt waar je zo naar op zoek was.

7 opmerkingen:

  1. Oh wat erg, dat zie je meer om deze tijd. Als de bladeren komen. Zelf heb ik ook altijd moeite met die omschakeling, maar kan er gelukkig mee omgaan. Heel veel sterkte toegewenst.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Pffffffffffff wat heftig, zeker als je zo'n band hebt, dan hakt het er diep in.
    En wat triest ook voor de andere nabestaanden.
    Heel veel sterkte.

    Liefs Herma

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Vreselijk hè? Dit is niet te plaatsen, te verwerken. Je kunt zoeken naar antwoorden maar die zijn er niet. Bij mij in de klas ging het net zo. Sterkte joh!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Marti,

    Als bloemen dromen waren
    plukte ik de allermooiste
    om naar jou te sturen....
    heel veel sterkte

    liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel heftig, dit verhaal. Ik hoop dat je de sterkte vind om dit verlies te dragen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat vreselijk!

    Voor alle nabestaanden. Wat een verlies.

    Heel veel sterkte!

    Liefs Frederique

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Pfff, dat is heftig zeg...
    Sterkte

    BeantwoordenVerwijderen