Vandaag moesten we op nacontrole. Nou ja, ik dan en Jh ging gewoon mee. Eerst kregen we een gesprekje. Hoe is het gegaan, heb je veel pijn gehad en hoe voel je je nu? Dat soort vragen. Daarna een echo om te zien of alles weg was. Van het kindje en toebehoren kon ze niets meer vinden. Ik had ook niet anders verwacht, want alles zag er 'heel' uit. Maar er zit nog wel teveel weefsel. Niet teveel om gecurreteerd te worden, maar nog wel teveel om het 'schoon' te noemen.
Ze verwacht de komende dagen nog wel iets en anders met de volgende menstruatie.
Hoe het nu met me gaat? Het gaat met pieken en dalen.
Ik heb de eerste dagen wat afgehuild. Het begon al bij de echo, daarna thuis samen staan uithuilen, dan bij het eerste maandverbandje en vooral toen het kindje eruit was. Je houd je (meestal) groot waar anderen bij zijn maar 's avonds in bed komen de tranen nog wel. Het zal ook nog wel een plekje moeten krijgen.
Lichamelijk zit ik nog onder de pijnstillers voor de krampen. En naarmate de dag vordert krijg ik er ook steeds meer last van. Maar het meeste hebben we gehad.
Volgende week ga ik weer aan het werk. Hopenlijk voel ik me dan lichamelijk een stuk fitter en niet meer zo moe. (Maar dat ligt meer aan het feit dat ik 's nachts nauwelijks kan slapen)
Gisteren en vandaag echt alleen maar geslapen en bankgehangen (lees: kookboeken doorbladeren en lezen). Op het ziekenhuisbezoekje en boodschappen doen na. Anders ben ik er te rusteloos voor, nu laat ik mezelf maar al te graag even op de bank ploffen.
Jh is ook nog niet de oude. Hij heeft dan wel niet de lichamelijke klachten, het is voor hem net zo'n klap als dat het voor mij is. Gelukkig krijgen we veel steun van de omgeving en kunnen we goed praten met elkaar.
Over vier weken moet ik weer terug komen, weer een nacontrole. Dan ook meteen erover hebben hoe we het nu verder gaan doen. Word vervolgd :-)
Ja, het is ook niet niks, ik kan me die tranen best voorstellen. Het is wel een klein mensje he dat je verliest. Dat heeft tijd nodig. Gelukkig kunnen jullie goed er over praten, dat scheelt. Hoop dat je weer goed herstelt. Heel veel liefs en sterkte ook aan JH
BeantwoordenVerwijderenJe zult nog wel even nodig hebben om dit een plaatsje te geven denk ik.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig dat jullie het samen kunnen delen.
Liefs Herma
Gewoon de tranen laten komen en praten, veel praten. Maar dat kunnen jullie samen heel goed.
BeantwoordenVerwijderenHet heeft z'n tijd nodig en neem die ook.
Liefs Frederique
pffff, dat is ook niet niks zeg.
BeantwoordenVerwijderenDoe lekker rustig aan en laat die tranen maar lekker stromen hoor.
Liefs
petra
Het is heel verdrietig. Je lichaam moet echt ontzwangeren; al die hormoontjes zijn nu in de war. Huil jij maar en neem er de tijd voor...want rouwen is hier echt op zijn plaats.
BeantwoordenVerwijderenWens JH ook heel veel sterkte!
O wat naar zeg. Veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderendag lieve meid, ook ik heb dit meegemaakt ik was vier maanden en het hartje was gestopt... ik had wel al een dochter, maar dit tweede was o zo welkom en lang verwacht en een lange medische lijdingsweg, maar na dit verlies zei de dokter je weet nu dat het kan op de natuurlijke wijze op dat moment had ik er niet veel steun aan ik was zo verdrietig !! maar ze heeft gelijk gekregen dus na een dochter gewoon natuurlijk na 6KI behandelingen en na drie vruchtjes in geplaatst en na een miskraam van vier maanden kwam volledig natuurlijk wel een maand te vroeg maar kerngezond een zoon die nu in december acht jaar werd!dus geef niet op verlies elkaar niet in al dat verdriet en hormaal gerommel want dat mag je ook niet onderschatten hé ik wens je kracht en moed lieve groet vanwege Jezebelle mama van een meid een engeltje en een kanjer
BeantwoordenVerwijderen